රත්න ශ්‍රී දුටුවෙමි..

ඔහු ගැන ලිපි ලිවීමට, උසස් පෙළට ගණිතය හදෑරූ මට දැනුම නැතිවුවත්, දැන හෝ නොදැන ඔහුගේ පන්හිඳට ඇලුම් කළ බව නම් සත්තය.මේ කියන්න යන කතාව රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ ගැන නොව ඔහුගේ නිහතමානී කම හා අද හැදෙන වුන් මේ සොඳුරු කවි කාරයා ගැන අංශු මාත්රයක් නොදැන සිටීම බිළිඹඳවයි.

මා මීට සතියකට උඩ්දී මෙල්බන් නුවර සංවිදානය කර තිබූ ගී ප්‍රසංගයකට සහභාගී වුනෙමි. සොඳුරු සෙවනැලි නම් වූ එය, රත්න ශ්රී විජේසිංහ ,බන්ඩාර අතාවුද සහ නදීක ගුරුගේ යන තුන් කට්ටුව එකට හිඳ පැවැත්වූවකි.

ප්‍රේක්ශකයෝ "වේදිකාවේ අසුනකට බරවී.." ගීතයට තාලයට අත්පොඩි ගැසුවෝය.නදීක හිනා වුනි.වේදිකාවෙන් ද එම හිනාවට අත්වැල්  සැපයුනි. නමුත් ඒ හිනාවන් අවංකව නැගුනු ඒවා නොවන්නට  ඇත. මක් නිසාදයත්, ගීතයේ අරුත බොහෝ දෙනා නොදැන සිටි නිසාවෙනි.

" මේක මම යලුවෙක් ගෙ වෙඩ්න් එකකට කරපු සිංදුවක්. වෙලාවට මේක වෙඩින් එකට ආපු අයටයි, මනමාලයටයි දෙන්නටම තේරුනේ නෑ, තේරුනා නම් එදාම මගෙ සංගීත ජීවිතේ ඉවරයි !"

නවක ගායකයා හා ගායිකාව මහා ගාන්ධර්වයෙක් ලෙස නදීක අස්වසද්දී, ගායකයාට ඒදඩු  තැනූ පදරචකයා බොහෝ නිහතමානීව බලා සිටියේය. ඉඳ හිට සිය හඩ අවදි කරමින් පදවැල් වලට අරුත් සැපයුවේය.

නදීක ගේ හඩට, බන්ඩාර අතාවුද ගේ හඩට ඇති ඉල්ලුම රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ ගේ කවි පෙලහරට එම වේදිකාවෙ නොතිබීම ගැන මා දුක් වුනෙමි. ඒ, මේ පිරිස ගීතය ඇදිනුවත් ගීත රචකයා ගැන ඇති අල්ප දැනුම නිසා වෙන්නට පුලුවන.

 දහසක් හිස් අතර එක හිසක් හෝ රත්න ශ්‍රී ගේ කවියට ඇලුම් කිරීම ගැන මම මටම අස්වසා, ගෙදර විත් එක  හුස්මට ඔහුගේ කවි පොත් කියවා අහවර කලෙමි.